Arşiv
Bir Selanik Kaçamağı – 2. Gün
Saati zaten 10’a kurmuştum, otelin kahvaltısına yetişebilmek için. Hala uykumuz olsa da kalktık, giyinip aşağıya indik. Gayet muntazam bir açık büfe bizi karşıladı. Gerçekten, bir kahvaltıdan isteyebileceğiniz her şey mevcuttu. Üstelik 10.30’da bitmesi gereken büfe 11.00’e kadar da uzatıldı. Herkes rahat ve huzurlu.
Kahvaltıdan sonra duşumuzu aldık, toparlandık ve resepsiyona çantaları bıraktık. O kavurucu sıcakta sırt çantası bile fena oluyor. Ana caddeye inerek Selanik Arkeoloji Müzesi’ne doğru yürümeye başladık. Şehrin merkezi olduğundan 100 metrede bir karşımıza çıkan tarihi eserler bizi duraklattı. Önce Selanik’in Aya Sofya Kilisesi’ne girdik. Gayet barok bir tarza sahip. Onun ertesinde içine giremediğimiz (benim de adını unuttuğum) eski bir kiliseye girdik. Hemen ona yakın Rotunda’ya girebildik ama. Burası tamamen silindirel olarak inşa edilmiş 3. yüzyıldan kalma bir tapınak. Yunan Tanrıları için yapılsa da sonrasında kilise ve camiye de dönüştürülmüş. Şimdi ise bedava bir müze. Selanik’in önemli yapılarından biri.
Rotunda’nın içinden görünüm
Rotunda’nın dışarıdan görünüşü
Sonrasında o sıcakta biraz yolu karıştırsam da müzeyi bulabildik. Selanik Arkeoloji Müzesi, tipik bir müze. Selanik ve çevresinin antik zamanlardan Osmanlı Dönemi’ne kadar olan tarihini, kültürünü ve yaşantısını öne çıkarıyor. Önemli sayılabilecek bir özelliği olmasa da Selanik’in tarihini öğrenmek için mutlaka uğranılması lazım. Burayı gezerken o kadar acıktık ve susadık ki müzenin cafesine oturduk. Bir büyük sandviçi nasıl bitirmişim, hatırlamıyorum valla. Sommersby olmasa da damağımızı nemlendirmek de oldukça güzeldi. 🙂
Selanik Arkeoloji Müzesi’nden bir parça
Arkeoloji Müzesi’nin hemen yanında Bizans Müzesi bulunuyor. Burası da, adı üstünde, Selanik’in Bizans dönemindeki yaşantısı üzerine. Yalnız buranın güzelliği, çok zeki mimarisi. Binada, çıkış hariç hiç merdiven yok! Bir salonu ziyaret ettikten sonra ufak bir rampa tırmanarak diğerine geçiyorsunuz. Böylece 360º döndüğünüzde müzeyi de tamamlamış oluyorsunuz.
Bizans Müzesi’nde bir kabartma taşı
Müze çıkışı, mümkün olduğunca gölgeleri takip ederek ana merkeze geri yürüdük. Full tho Meze’nin oradaki bir lokantada Sommersby bulabildik en sonunda. İkişer şişe o kadar güzel geldi ki anlatamam. Biraz dinlendikten sonra, yemekten önce otele dönüp çantalarımızı almaya karar verdik. Çantaları alıp aynı civara döndük. Trip Advisor’un 1. numarısında bulunan El Correo Cocina Argentina’ya girdik. İç tasarımı oldukça şık. Zaten Bristol Hotel’in içinde yer alıyor. Oturduğumuzda geyet kapsamlı bir menü geldi. Webde bifteklerinin çok güzel olduğunu okuduğumuzdan birer Angus bifteği aldık. Arkadaşlar çok pişmiş istese de ben hafif kanlı tercih ettiğimden orta istedim. Gayet lezizdi. Öncesinde gelen aperitifler de oldukça başarılıydı. Bir şişe de şarap açtırdık yanında, içimi gayet güzeldi. Adam başı 30 avro değildi hesap, yanlış hatırlamıyorsam. İkram olarak ben bir limonchello (soğuk limonlu bir içki, gayet severim) aldım, başarılıydı o da.
El Correo Cocina Argentina’daki soframız
Selanik’teki son yemeğimiz
Ardındansa dönüş yolculuğuna geçtik. Belediye otobüsüyle otogara, oradan da kısa bir yürüyüşle Metro’nun yerine vardık. Tabii Metro, yine ününü konuşturdu. Otobüsü 1.5 saat geç kaldırdı, oldukça kötü bir otobüs verdi (ki 11 saatlik bir yolculukta insan azıcık kalite arıyor), üstüne sivrisineklerle ve efsane bir muavinle beraber her köyde durarak oldukça fantastik bir yolculuk yaşattı bizlere.
Velhasıl, otobüs yolculukları hariç harika bir geziydi. Geldiğimden beri hekese dediğim üzere, Selanik oldukça uygun ve keyifli bir gezi noktası. Bilhassa midesine düşkün olanların mutlaka uğraması gereken, nispeten Türkiye’ye de oldukça yakın bir şehir. Tabii yalnız gezmenin sıkıcı olacağını da hatırlatmam gerek. O güzelim meyhanelerde muhabetin dibine vurmadıkça hiçbir şeyden keyif alamayabilirsiniz. Siz en iyisi, birkaç dostunuzu toparlayıp bir haftasonunuzu bu şirin Balkan kentine ayırın. Pişman olmayacaksınız.
Canım dostlarım, Onur ve Filiz’e ayrıca teşekkürler. Beraber geçirdiğimiz bu harika 2 gün için…
Selanik’te mutlaka yapılması gerekenler:
- Atatürk’ün evi görülmeli;
- Alkol kullanmasanız bile, bir meyhaneye oturup bol peynir ve meze yemeli;
- Kordon’da yürümeli;
- Gece eski limanda yere çömelip Selanik’i gece seyre dalmalı;
- Aristo Bulvarı’nda bu cafeye oturup aylaklık yapmalısınız.
Fotoğraflar: Filiz DÜMBEK
Bir Selanik Kaçamağı – 1. Gün
Her şey aniden oldu bu sefer. Genelde 3-4 ay önceden planlar yapılır, biletler alınır, sonra da huşû içinde tarih beklenirdi. Bu sefer sadece 10 gün öncesinde “Arkadaşlar vizeler bitmeden bir kaçamak mı yapsak?” fikrinden türedi her şey.
+”Neresi olsun?”
-“Selanik olabilir.”
+”Mantıklı bak. Hem uçakla da uğraşmayız.”
-“Tamamdır. Haftaya cuma gidiyoruz o zaman.”
+”Oleyyyy!”
Böylece önce Metro Turizm’den (sonradan Yunanistan seferlerinde Crazy Holidays ile ortak olduğunu öğrendik, ad inanın çok manidar, sırası gelecek 🙂 ) biletler alındı. Otel rezervasyonu da yapıldı. 2 Ağustos Cuma akşamı Esenler Otogarı’nda buluşuldu.
Selanik Kordon Boyu ve Beyaz Kule
Onur ile ben çift katlı otobüsle giderken, Filiz Hanım yan arabadaydı. Yolculuğun sınıra kadar olan bölümü fena geçmedi. Uzun zamandır Onur’la görüşemediğimizden bolca konuştuk, biraz okudum, uyuma denemelerinde bulundum. Sınırdaki 1.5 saatlik lüzumsuz beklemeden sonra sızmışım zaten. Gözlerimi, şoförün telefonda birisine “Abi araba yolda kaldı, çalıştıramadık. Ne yapacağız bilemiyorum?” dediğini duymamla açtım. Kesin rüyadayım diye düşünürken, havanın aydınlanmış, bizim de bir sokak kenarında park etmiş olduğumuzu gördüm. Otobüsün gerçekten bozulduğu açıktı ama yapacak bir şey de yoktu. Onur’a baktım, gözü kapalıydı ama birazdan açılınca “Onur, otobüs bozulmuş!” dedim. Ardından hemen kapadı, ben de zaten fark ettiğinden uyumaya çalıştığını sandım. Meğerse, benim şaka yaptığımı sandığından uyumasına devam etmiş. Lakin 10 dakika sonra uyandığında da hareket etmediğimizi anlayınca durumun vahamiyetini de anladı. Adını bilmediğimiz yurt dışında bir kasabada kalakalmıştık, saat 7.15’ti. Normalde Selanik’e varmak üzere olmalıydık.
Onur şoförle konuşmak üzere aşağı indi. Döndüğünde başka bir otobüsün 10 dakikaya bizi almaya geleceğini söyledi. Tabii o 10 dakika 1 saati geçti. Yeni otobüsle hareket edebildiğimizde saat 8.30’u geçyordu. Selanik’e vardığımızda ise saat 11.30’du! Üstelik otobüs otogara bile girmedi (yabancı plakalı araçlar giremiyormuş). Otogardan yürüyerek 5-6 dakika uzaklıktaki kendi binasının önünde durdu. Küçük bir minibüsle otogara attılar bizi. Sonrasında ise 31 numaralı otobüsle 15 dakikada merkeze indik.
Selanik, ilk önce bana Tiflis’i anımsattı nedense. Modern bir kent olduğu söylenemez, sanki bir 5 yıl geride kalmış gibi. Ama bu, kötü bir anlamda değil, şehir kendi içinde uyumlu ve sırıtmıyor. Onur, Balkanların çoğunu gezdiğinden onların da bu durumda, hem de daha kötü halinde olduğunu anlattı. Balkanları daha gezemedim lakin tipik bir Balkan kentinde olduğumuz aşikardı.
Daha fazlasını oku…
Bir Ticaret Kavmi Ülkesi: Lübnan – IV
Lübnan’da geçireceğimiz son günde, fazla vakit kaybetmemek adına çok geç olmadan kalkıp kahvaltımızı ettik. Son günümüzü sadece Beyrut’a ayırmaya karar vermiştik. O yüzden arabaya binip ilk olarak, Beyrut’ta görülmesi gereken bir yer olarak okuduğumuz Pigeon Rocks’a gittik.
Pigeon Rocks önünde ben
Pigeon Rocks, sahildeki iki devasa kaya aslında. Yaklaşık 20 metre yüksekliğinde, denizin aşındırması ile kenarları gitmiş ve sanki iki devasa yumurtaya benzeyen doğal bir güzellik. Açıkçası çok da görülmesi gerekli değil. Sonuçta deniz kıyısındaki iki dev kayadan bahsediyorum. Onun önünde biraz fotoğraf çekildikten sonra sahilde biraz yürüdük. Beyrut sahlini rahatlıkla İzmir Kordon’a benzetebilirsiniz. Yürümesi gayet keyifli. İnsanlar sevgililerini, eşlerini, çocuklarını, arkadaşlarını almış; temposuz ve rahat adımlarla güneşin keyfini çıkarıyorlar. Arada da tempolu şekilde koşan (spor yapan) insanlara denk geliyorsunuz. Alsancak’tan çok, Konak-Göztepe arasına benziyor. (İzmirlilere selamlar!)
Beyrut’un tek halka açık plajı
Sahilden manzaralar
Sahil şeridinde bir manav
Donwtown civarında sahil şeridi
Ardından arabayla sahilin bittiği yere kadar gittik. Burada devasa bir halka açık plaj var. Kış olduğundan bomboştu ama birkaç ay sonra cıvıl cıvıl olacağını kestirmek hiç zor değil. Arabayla yine merkeze dönerken Hard Rock Cafe’de durduk. İçeri girerken, mağazasına bir göz attık. Beyrut’a dair bir T-shirt istediğimden, gözüme hoş gelen birkaç tanesine baktım. Fazla seçeneğim olmadığından siyah-gri tonlarında, gitarlı ve Beyrut yazılı hoş bir desenliden aldım. 30 dolar olan fiyatı ucuz değildi lakin değerdi bence. Üst katta ise esas mekan vardı. Daha önce hiç Hard Rock Cafe’ye girmediğimden bana enteresan geldi. Her köşede, ünlü bir rock efsanesinin bir eşyası vardı. Artık aklınıza kim gelirse vardı. Ben Engin ile otururken denize nazır bir masaya, Filiz etrafı fotoğrafladı. Bir ara gelip hem internet şifresini, hem de Pearl Jam’e ait bir eşya olup olmadığını soracağını (kendisi çok sıkı bir Pearl Jam hayranıdır) söyleyip gitti. Ardından Filiz’in garsonun karşısında şoka uğradığını gördük ve merak ettik. Ama olay harbi, çok komikti: Filiz şifreyi sorunca kız, “Pearl Jam” demiş, cevap karşısında afallayan Filiz, bir daha sormuş. Kız yine “Pearl Jam” deyince Filiz, ikinci soruya geçememiş. Gerçekten mekanın internet şifresinin ‘Pearl Jam’ olması da oldukça manidar olmuş. 😀
Hard Rock Cafe girişi
Elvis, the king
Beyrut’ta iki dost
Burada Engin’le birer burger yedik. Hem burger hem de yanındaki patatesler çok güzeldi. Ağzımıza kadar doyduk resmen. Beni tanıyanlar yüzümdeki mutluluğu bilirler. 🙂 Çıkışta ise arabanın camındaki ceza bizi biraz korkutsa da ücretin 10 TL olduğunu anlayınca umursamadık. Sonrasında Beyrut Ulusal Müzesi’ne gittik. İki kattan oluşan bu binada, Lübnan’da yaşamış medeniyetlerden heykeller, mozaikler ve çeşitli eşyalar görülüyor. Tabii, önceki yazılarda da belirttiğim üzere, kendilerine ait bir kültürleri olmadığından başka medeniyetlerin izlerini görüyorsunuz. Mesela, 2 ay önce Gaziantep’teki Zeugma Mozaik Müzesi’nde gördüğüm mozaiklerin oldukça benzerleri bu müzede de vardı ama Antep’tekiler daha güzeldi açıkçası. Müzmin bir müzeseveri heyecanlandıracak bir yer değil, ne yazık ki.
Ulusal müze girişi
Bir mozole
Bir mozaik parçası
Müzenin girişindeki odada ise Survival adlı belgeseli izledik. Lübnan İç Savaşı sonrası müze binasının nasıl restore edildiğini ve eserlerin nasıl yeniden sunuşa sunulduğunu anlatıyor. Savaştan sonra duvarları delik deşik olmuş bina, yavaştan yenilenmiş. Bu sırada savaş öncesi, koruyucu kolilere atılmış ve depolarda öylesine bırakılmış eserler teker teker elden geçirilerek tekrardan sunuma hazırlanmış. Savaşın getirdiği yıkımın sadece insanlarda olmadığını göstermesi açısından faydalı bir belgeseldi.
Eski bir makyaj seti
Bir maske
Minyatür bir Venüs heykeli
Çıkışta Beyrut’un ünlü lokantalarından Abd el Wahab’a gittik. Buradaki amacımız karın doyurmaktan ziyade, görmekti. Bu yüzden ortaya birkaç şey söyledik sadece. Etli humus, pastırma, kuş eti (hangi kuştu, hatırlamıyorum) ve salata geldi. Üzerine de bir porsiyon tatlı söyledik (Şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki Lübnanlılar tatlıdan anlamıyor!). Tatlı hariç yemekler fena değildi lezzet olarak ama atmosfer ve sunumu olarak çok soğuk buldum açıkçası. Gayet müşteriyi kazıklama üzerine bir mekandı sanki. Zaten mekan içinde (hele o kadar lüksken) nargile içilmesini de oldukça garipsedim. (İstanbul’da Reina’da nargile içildiğini düşünün!) Kesinlikle tavsiye etmeyeceğim bir mekan. Hesap da gayet tuzlu geldi.
Abd el Wahab’ta yemek yerken
Oradan çıkınca biraz merkezde yürüyelim istedik. Downtown’da arabayı park ederek dolandık biraz. Hava kararmak üzere olduğundan sokaklar hemen hemen boştu. Aralarda ufak barikatlardan geçtik, asker de çok vardı. Meğerse biraz ilerideki meydanda pek de kendini göstermeyen bir binada Lübnan Parlamentosu varmış. Etrafında da birkaç kilise vardı. Gezmesi pek gerekli olmayan bir yer. Ama kadınsanız biraz ilerisinde dünyaca ünlü mağazaların şubeleri dikkatinizi çekebilir. 😀
Fazla oyalanmadan otele döndük. Magnet almak ve ardından yemek yemek için dışarı çıktık. Hamra’yı dolandık biraz. Bulabildiğimiz sınırlı birkaç yerdeki az sayıdaki magnetlerden beğenebildiklerimizi aldık. Bu arada biz dolanırken Engin, Türkçe konuşan bir çocuğa denk geldi. Oldukça varoş giyimli olan çocuk, içinde dua bulunan muska (cevşen) satıyordu. Engin ile konuştuğunda, Suriyeli olduğunu ama iç savaş yüzünden ailesiyle Beyrut’a kaçmak zorunda kaldığını öğrendik. Ablaları Gaziantep’te olduğundan gayet iyi bir Türkçesi vardı. Bizi en çok düşündüren sözü ise, savaş istediği kadar sürerse sürsün, evine elbet geri dönmek istemesiydi çünkü doğduğu ve yetiştiği yer orasıydı. Günümüzde çoğu yerde görerek, okuyarak veya duyarak şahit olduğumuz ‘aidiyet’ üzerine yapılan tartışmalara, bu daha bıyıkları yeni terlemiş çocuk önemli bir katkı yapıyordu bana göre.
Arkasından yemek için, bir İtalyan lokantasına girip pizza yedik. Okuyucu olarak “Beyrut’ta yiyecek bir tek pizza mı kaldı?” diye düşünebilirsiniz. Lakin, daha önce de belirttiğim üzere Lübnan’ın kendine ait bir yemek kültürü yok! Başta Türk ve Fransız olmak üzere çeşitli kültürlerin mutfaklarından oluşan karışık bir yemek alışkanlıkları var. Şunu da söyleyeyim, pizzaları gayet başarılıydı.
Otele döndükten sonra ise fazla oyalanmadan yattık çünkü uçağımız sabah altıdaydı. 3’e gelirken her zamanki gibi uyandım. Aile geleneği olarak yolculuk öncesi, saat ne olursa olsun, tam vaktinde uyanırım yada hiç uyuyamam. Otelden de çıkışımızı fazla vakit kaybetmeden üç buçuk gibi yaptık. Yine yollarda hafiften kaybolarak (tabelalar neden bu kadar yetersiz ki?!?) havaalanına vardık. Arabayı teslim et, check-in yaptır, pasaport kontrolde form doldur filan derken uçuş kapısına varmamız yine bayağı vaktimizi aldı. Ben son olarak bir şişe arak aldım duty free’den, annemlere hediye olarak. Tam uçağa binerken yapılan son asker kontrolünden sonra da koltuklarımıza oturabildik. Birkaç dakika sonra ise Filiz ile Engin uykuya dalmıştı bile. Uçak kalkınca, yeni doğan güneşin o tatlı ışığında Beyrut’a son kez yukarıdan baktım. Gözümü kapamadan önce aklımdan, “Buraya bir daha gelebilecek miyim acaba?” diye geçiyordu. Daha düşüncem bitmeden uyuyakalmışım.
Böylece Lübnan seyahatim sonlanmış oldu. Gayr-ı ihtiyari önyargılı bir yaklaşımla tedirgin olarak adımımı attığım Lübnan’ı fazlasıyla beğenerek döndüm. Geldiğimden beri, bir sürü kişi direkt “Memnun kaldın mı?” sorusunu yöneltiyorlar. Hiç kuşkum olmadan, “Hem de beklemediğim kadar!” yanıtını veriyorum. Yemek ve trafikte kaybolma gibi konuları anlayışla karşılarsanız çok keyif alabileceğiniz bir tatil rotası bence. Üstelik bahar ve yaz aylarında deniz olayı da işin içine girecek. Orta Doğu’nun duyduğum kadarıyla en çılgın gece kulüpleri de bu şehirde. Biraz keseyi açarsanız sınırsız eğlenebilirsiniz. Tabii, bizim gibi, sadece kültürel bir gezi de yapabilirsiniz ve hiç sıkılmazsınız.
Toparlarsak, her mevsim ve her türde tatil için tercih edilebilecek bir seçenek Lübnan. Bana her şey dahil (pasaport hariç, zaten vardı benim) 1000 TL bile tutmadığını yazayım. Benimle bu güzel seyahatte beraber olan canım dostlarım Engin ve Filiz’e de teşekkürler. Bir dahaki gezi yazımda buluşmak üzere.
Fotoğraflar: Filiz DÜMBEK ve Engin ŞİMŞEK
Hayattan Notlar
- Geçen ay !f Film Festivali’nde beni çok etkileyen bir reklam yayınlandı. Hatta sırf o reklam için filmlere erken girmeye çalıştım ki reklamları hiç sevmem (mantalite olarak da). Reklam Mini Cooper’a aitti, açıkçası markası önemsiz çünkü ilettiği mesaj önemli. Diyor ki : “Ben normal olmak istemiyorum.” Reklam gündelik olay planlarıyla başlıyor. Dış ses konuşuyor: “Normal sıradandır, ortalamadır. Normal güvenlidir, tanıdıktır, konforludur. Normal bildiğin şeydir, neyse odur. Ama normal harika değildir. Normal süper değildir. Normal hiçbir zaman inanılmaz olamayacaktır.” Burada görüntüler değişip müzik hızlanıyor ve insanların sıra dışı hareketleri gösterilmeye başlanıyor: Asansörde herkesin içinde öpüşmek veya arabaya tutanarak asfaltta kaymak gibi. Ve esas yazı geliyor: “KİM NORMAL OLMAK İSTER Kİ?“
- Ben normal olmak istemiyorum. Gayet ciddiyim. Hayatta hep farklılaşmaya çalıştım. Bunlardan bazıları yanlıştı çünkü kopyaydı. Ama önemli olan denemek. Kendin olmak. Kendi tarzını yaratmak. Her anlamda. Kendi kararlarını verebilmek, özgürleşebilmek (bu dünyada ne kadar olabilirse). Hiçbir zaman sıradan bir insan olamayacağım. İçimden gelmiyor. Birkaç kere denedim. Hatta bunu istediğimi sandığım zamanlar oldu. İşte işten eve geleyim, TV izleyim, evleneyim, çocuklar olsun, vs. Bir süre sonra içimden bir şey beni dürttü, “Yanlış yoldasın.” dedi. Sıradan şeyler bana batıyor, sıkıyor. Kendimi çok üstün gördüğümü sanmayın. Asla. Belki de ben yanlışım. Zaten anormal olan benim! 😀 Fark ettim ki hayatım boyunca bu, bir şekilde devam edecek. Belki biraz durulacağım, mesela evlensem bile normal bir evlilik yaşayacağımı zannetmiyorum. Öyle geliyor nedense. İçimde öyle garip düşünceler var son zamanlarda.
- Normal olmamak demişken, 2 aydır Yasemin Mori’yi dinliyorum. Kesinlikle normal biri değil! Şarkıları çok farklı bir boyutta sanki. Transa giriyor sanki, söylerken. 15 gün önce de Kadıköy Sahne’deki konserine gittim. Bayağı eğlendim. Tüm şarkılarını aralıksız söyledi, arada teyatral şovlar da yaptı. Tavsiye ederim, farklı bir şey dinlemek için.
- Bu arada bahaneyle yeni açılan Kadıköy Sahne’yi de görmüş oldum. Bodrum katı olduğundan önce basık geliyor ama havalandırması çok iyi. Sahnesi küçük. Fiyatlar olağan. Gece konserleri için tercih edilebilir.
- Yaklaşık 1 ay önce bir arkadaşıma selam vermek için Tünel’deki Lale Plak’a uğradım. Önümde bir kadın vardı. Arkadaşım da bir yandan onunla ilgileniyor, bana da “Birsen Tezer burada.” dedi. Önce anlamadım çünkü çok sakin ve olağan söyledi. Tekrarladı, yanlış anladım zannettim. Ama bir baktım, önümdeki kadın gerçekten Birsen Tezer! Hemen döndüm, “İmza verir mi acaba?” dedim. “İmzalatırsın yeni albümü işte.” dedi. Hemen bir tane kaptım oradan, imzalattık. Konuşamadım da kadının karşısında, iyi mi? 😀 Sadece “Biz sizin lansmana da geldik.” diyebildim. “Hangisi?” diye sordu. “Ghetto’da olan geçenlerde.” dedim. “Ooooooo! Babalar vardı orada!” diye cevapladı. Pek bir sevindirik oldum!
- İşte böyle küçük şeylerden mutlu olabilirim. Diğer türlü, bu yalan dünyada somurtmaktan duramayız, maazallah. Gerçekten, bizi mutlu eden bu küçük şeyler olmasa halimiz nice olurdu! Bazen düşünüp ürperiyorum.
- Yukarıda normal olmamanın (!) iyi taraflarından bahsettim. Negatif tarafları da var tabii. En önemlisi de yalnızlık. Bazen öyle yalnız hissedersiniz ki koca dünyada sanki bir tek siz kalmışsınızdır. Kıyamet kopmuş da bir tek siz kurtulmuşsunuz. Öylesi bir yalnızlık. Hiç güzel bir duygu değil. O anlarda kafamda neler döndüğünü hayal bile edemezsiniz.
- Yazıyı güzel bir şarkıyla kapatalım. Fazlasıyla kişisel bir yazı oldu. Sonsuza kadar devam edebilirim lakin pek iyi sonuçlar doğurmaz kendi adıma :D. En sevdiğim şarkılardan biridir, Bulutsuzluk Özlemi’nin Normal‘i. Bu topraklarının en iyi tribute albümü olan, Bülent Ortaçgil İçin Söylenmiş Şarkılar‘ın en iyi 2. şarkısıdır.
Bir Ticaret Kavmi Ülkesi: Lübnan – III
Pazartesi sabahı, biraz daha erken kalktık. Hedefimiz 2 saat uzakta denilen Baalbek. Yolumuz belki kısa ama yolu bilmediğimizden uzun süreceğinden korkuyoruz. Engin de hava aydınlıkken gidip gelmek istiyor haliyle. Kahvaltıdan sonra direkt şehir merkezine uğruyoruz. Çünkü, ülkedeki 3. günümüz olmasına rağmen, hala detaylı bir haritamız yok. Downtown’da bir kırtasiye bulup kapsamlı bir harita ediniyoruz. Ardından hızlıca yola koyuluyoruz.
Önce Beyrut’tan çıkabilmemiz gerek tabii. Otobana bağlanmak için bayağı uğraşıyoruz. Caddeler hep birbirine benziyor ve cadde isimlerini bir türlü göremiyoruz. Sonunda birkaç yere yol sorarak otobana bağlanmayı başarıyoruz. Tabii otoban dediğim yolu, bizdekiler gibi zannetmeyin. Şehirler arası yoldan halllice. Zaten Beyrut çıkışında Lübnan Dağları’na tırmandığınız için, yol resmen Bursa-Uludağ yoluna çevriliyor. Bir de yağmur bastırınca yol iyice sevimsiz oldu. Bir an kendimi sonbaharda Sarıalan’a çıkıyor gibi hissettim. Bizdeki köy evlerinin yerini gecekondular almış. Çok ciddi bir rakım almamıza rağmen hala çevrede yığınla ev olması, Lübnan’ın bir başka yüzünü görmemizi sağladı. Sonuçta, Orta Doğu’nın sayılı kentlerinden birindeyiz ve her büyük kentin mutlaka yoksul bir kesimi de vardır.
Bekaa Vadisi’ne tepeden bakış
Bekaa Vadisi’ne tepeden bakış-2
Tüm bunlar olurken saate baktığımda, şehir çıkışında çok zaman kaybettiğimizi görüyorum. Üstelik yolun iptidai hali, yağmur ve tabii bilinmeyen bir istikamete doğru yol almamız, yavaş ve dikkatli olmamıza yol açıyor. Çok geçmeden Beyrut’u tamamen arkamızda bırakıyoruz. Yükselme bitince, hafiften inmeye başladık. Yol kenarlarında karlar gözükmeye başladı. Hava besbelli ki çok soğuk. Yanıma aldığım kazağı giyiyorum. Ardından hiç beklemediğimiz bir manzarayla karşılaşıyoruz. Uzaktan, yemyeşil Bekaa Vadisi gözüküyor. Manzara gerçekten çok güzel. Vadi, iki sıra dağın arasında son derece bereketli ve canlı gözüküyor. Daha da indikçe, daha güzel görünüyor. Bir benzinlikte duruyoruz, Filiz hemen çıkıp olabildiğince fotoğraf çekiyor. Bir çıkmaya niiyetleniyorum ama hava buz gibi. Sanki bir önceki gün, deniz kıyısında T-shirt ile yürümemişim gibi. Daha fazlasını oku…
Bir Ticaret Kavmi Ülkesi: Lübnan – I
Yılbaşı gecesi Filiz ile Engin, Beyrut’a gideceklerini söylediklerinde çok düşünmedim üzerinde. Hemen yıllık iznimi ayarlayıp biletimi aldım. Beyrut ve dolayısıyla Lübnan, pek tercih edilmeyen bir tatil rotası. Sebepleri çeşitli tabii ama 20 yıl önce iç savaşı bitirebilmesi ve çevresinde hala savaş(lar) olması ana etken. Kuzey ve doğu komşusu Suriye’de 2 yıldır savaş var! Zaten güney komşusu Filistin’de 60 yıldır çatışma devam ediyor. Hal böyleyken insan korkuyor. Biraz haklı biraz da haksız bence. Çünkü orası da dünyanın bir köşesi ve görülmeyi bekliyor. Üstelik harika bir iklimde, verimli ve tarihi topraklar üzerinde. ‘Doğunun Paris’i demeleri, inanın, boşuna değil. Yazı(lar) boyunca detaylara da girerek size Lübnan’ı, kültürüyle, tarihiyle, insanlarıyla açıklamaya çalışacağım.
9 Şubat Cumartesi akşamı uçağımıza binerken, ne kadar istekli de olsak açıkçası biz de pek ne ile karşılaşacağımızı bilmiyorduk. Aldığımız duyumların kimi iyi kimisi de kötüydü. Mesela otelimizi ayarlamıştık lakin çok büyük şüphelerim vardı. 10’u biraz geçe uçağın tekerlekleri yere değince bir alkış koptu. Evet, biz artık Orta Doğu’dayız. İnsanların, hala pilotu kutladıkları bir kültür burası. Bunu negatif anlamda belirtmiyorum, insanların sıcakkanlılıklarının bir göstergesi bu. Bunun diğer emarelerini de gezi boyunca gördük zaten.
Daha havadayken, hostesimiz bize birer form verdi. Meğerse her yabancı ülke vatandaşı, ülkeye girerken bu formu doldurması gerekiyormuş. Pasaport bilgilerini ve kalacağınız yeri sorgulayan bir form. Havada doldurunca, pasaport kontrolünde beklemedik ve hemen ülkeye giriş yaptık. Bu arada Lübnan, Türkiye’den vize istemiyor ve saat dilimi de aynı. Çıkarken hemen arabamızı kiraladık. Bej bir Kia Picanto. Yarı otomatik, benzinli bir şehir arabası ama sağ olsun şehirler arasında da bize sorun çıkarmadı. 4 günlük kiralamayı 180 dolar vererek hallettik. Bu arada, 2-4 kişiseyniz araba kiralamak gayet mantıklı. Çünkü hem gidilecek yer bol, hem de taksilerle uğraşmak yorucu ve pahalı olabilir. Duyduğumuza göre, tamamen pazarlık usülü işliyormuş ve kazıklama tarifesi hep iş başındaymış.
Arabamız (Şoför mahallinde Engin, yanında ben)
Gaziantep İzlenimleri – III
Pazar sabahı biraz daha sıcak bir Gaziantep bulduk karşımızda. Kaldırımlardaki karlar/buzlar neredeyse tamamen erimişti. İki stresli adam olarak önce, akşam kaybolmamak adına Havaş’ın yerini bulmak istedik. Çünkü havaalanına tek toplu taşıma kendileri, kaçırdın mı bitti! 😀 (ya da taksiye bayılacaksın) Emniyet Müdürlüğü’nün arkasındaki bir sokakta Havaş’ı bulunca içimiz rahatladı. (Antep tipik bir Anadolu şehri olarak, tüm devlet daireleri yan yana!) Ondan sonra kahvaltıya hazırdık. Bir önceki günün tavsiyesi üzerine Aşina’ya gittik. Birer yuvalama ısmarladık ve afiyetle içtik. Gerçekten çok güzel bir çorba, hafif ekşili. Anneannem bazen yapar zaten de bu suyundan mıdır nedir, farklıydı. 😀 Ardından dayanamayıp bir porsiyon baklava istedim. Gayet güzeldi o da, İmam Çağdaş’tan bir tık altta olsa da.
Aşina’daki yuvarlama
Yedik içtik, müze vaktidir artık. Bayazhan’ın üst katında bulunan Kent Müzesi’ne gittik. Giriş 1 TL, onu da sesli kılavuz için alıyorlar. Gaziantep hakkında ne varsa bulabileceğiniz bir yer. Tarihinden, Kurtuluş Savaşı savunmasına, baklavasından el sanatlarına, sosyal hayatından sanayisine. Gayet güzel hazırlamışlar, takdir ettim. Oradan çıkınca da Bakırcılar Çarşısı’nı şöyle bir dolaştık. Gerçi pazar olduğundan çoğu dükkan kapalıydı ama olsun. Zaten turizme yönelik yapılmış, bakırcıların yan yana ve karşılıklı dizildiği bir sokak. Otantikliğinden gayrı pek özelliği pek yok. Daha fazlasını oku…
Gaziantep İzlenimleri – II
Bir öncek yazı, Zeugma Müzesi’nde noktalanmıştı. Çıkınca şehir merkezine doğru geri yürüdük. Merkeze ulaşmadan stadın hemen yanında konuşlanan ve dışarıdan alâlâde gibi bir yer gözükmesine rağmen aslında gayet ünlü olan Ciğerci Mustafa’ya girdik. Adı üzerinde ciğerci olan bir mekanda ciğer ısmarladık. Biz demeden bol karışık salatamız geldi. O kadar acıkmışız ki salataya daldık direkt. Ardından kalın pide üzerinde iri iri doğranmış ciğerler geldi. Gerçekten çok iyi bir etten yapılmış ve gerek görünümü gerekse tadıyla sizi doyuran bir ciğer bu. Ama esas şoku hesabı öderken yaşıyorsunuz. Sadece 7.5 TL tutuyor bu güzel tat, içecek dahil! Çıkışta hesap hakkında bayağı geyik çeviriyoruz Ozan ile!
Oradan Ozan ile “İlk baklavamızı yesek mi?” diyoruz ama ben önce yol üzerindeki kaleye bakalım diyorum. Sonuçta devlet dairesidir, erken kapanır malumunuz. Kaleye girmek için niyetlenirken güleç yüzlü güvenlik görevlisi karşımıza çıkıp kalenin kapalı olduğunu belirtiyor. Meğerse 3 hafta önce bir gece, kalenin girişindeki köprü çökmüş. Bu yüzden de kale belirsiz bir süreliğine kapalıymış, köprünün tamirinin de ne zaman yapılacağı belirsizmiş. Görevliyle Antep yemekleri hakkında biraz daha konuştuktan sonra, artık vazgeçilmez olanı gerçekleştirmek üzere baklava yemeye gidiyoruz. Hedef İmam Çağdaş.
Artun'un Karalama Defteri 
Son Yorumlar