Artun'un Karalama Defteri

Hem ülke, hem de dünya olarak oldukça karanlık günler geçiriyoruz. Böyle zamanlarda beni sarsarak yaşadığımı hissettiren genelde sanat olur. Bazen bir kitap, bir film, bazen de ufacık bir şarkı! Yine böyle oldu. Geçenlerde spotify’da Anatolian Rock Revival Project’in enfes listesini rastgele dinlerken kulağıma bir şarkı takıldı. Daha önce de dinlemiştim ama bu sefer başka bir vurdu beni.

Şarkıyı söyleyeni tanısam da adına bakma ihtiyacı hissettim. Çünkü sesin çok genç olduğu barizdi ve yanılabileceğimi düşündüm. Ama yanılmamışım, şarkı Bulutsuzluk Özlemi’nin beyni olarak tanıdığımız Nejat Yavaşoğulları’nın gruptan önceki dönemine ait.

Beni etkileyen, şarkının sözleri ve de Yavaşoğulları’nın sade yorumu oldu. Sözlerin bana hissettirdiklerine geçmeden önce bu sade yorumun önemini biraz açayım. Yavaşoğulları’nın Fikret Kızılok’tan alıntı yaparak Nilay Örnek’in podcast serisinde belirttiği üzere, kendisi biraz bağırarak şarkı söyleyen bir yorumcu. Zaten kendisi, tıpkı Bob Dylan gibi, sesi ve şarkı söyleyişinden daha çok; şarkılarının içeriği, ülkemizin müzik camiasındaki duruşu ve sürekliliğiyle sevilmiş ve kendisine yer edinmiştir. Bu şarkıda bariz bir John Lennon öykünmesi de hissettim.

Sen Diyorsun ki aslında bir aşk şarkısı. Şarkıdaki çift büyük ihtimalle gençler ve ilişkilerinin başındalar. İlk günlerin heyecanıyla gözleri birbirlerinin dışında başka bir şey görmüyor. Tek başlarına bir gemiye binerek uzaklaşmak, dünyanın diğer sorunlarıyla ilgilenmemek istiyorlar ki bu, sanırım yeni âşık olan her çiftin ilk hayallerinden biridir.

Fakat bir taraf (Nejat Yavaşoğulları seslendirdiğinden erkek olduğunu varsayabiliriz ama neden kadın da olmasın) bu hayalin gerçekçi olmadığını hatırlatıyor. Çünkü ikisi de birer insan. Tıpkı onları yetiştirenler, bugüne gelmelerine yardım edenler ve tabii dünyanın geri kalanı gibi…

İnsan ilginç bir canlı. Doğduktan sonraki yıllarda gelişimini tamamlayabilmek için diğer insanlara muhtaç olduğundan bu yılları, dünyanın kendi çevresinde döndüğünü varsayarak geçiriyor genelde. Bu dönem bittiğinde de bu ayrıcalığından kolay kolay vazgeçmek istemiyor. Asgari düzeyde çalışmadan en fazla kazancı elde etmeye çalışıyor, lakin dünya ve de evren böyle çalışmıyor. %100 verimin üzerine çıkmak şöyle dursun, %100 verim diye bir durumun gerçekçi olmadığı aşikâr.

Diğer taraftan insan olmak kusurlu olmak, hata yapmak demek zaten. İnsanın inşa ettiği, içerisinde bulunduğu her şey de bu yüzden kusurlu olmak veya küçük de olsa bir hata barındırmak zorunda. Bu gerçek, çiftin binip engin denizlerde açılarak yalnız kalmayı dilediği gemi için olduğu kadar, kendi ilişkileri için de geçerli.

Şahsen hayal kurmayı, hatta hayallerde kaybolmayı çok sevsem de gerçeklerin asla göz ardı edilmemesi gerektiğini düşünenlerdenim. Çünkü hayaller güzel olsa da doğa kanunlarından ve de diğer insanların varlığının gerçekliğinden yoksundur. Her iki gerçek göz ardı edilerek yapılanlar ne kadar iyi niyetle yapılmış olursa olsun, bir noktada sorun çıkarmaya ve bazen de yok olmaya mahkumdurlar. Hele hele iki birbirinden bağımsız insanın bir araya gelmesiyle oluşan bir ilişkinin de doğa kuralları ve diğer insanların gerçekliğinden azade olmadığını düşünüyorum.

Beynimde yukarıda yazmaya çabaladığım düşünce ve duyguları sadece birkaç dakika içerisinde oluşturduğu için Nejat Yavaşoğulları’nın bu minicik ama önemli şarkısını çok sevdim.

Nejat Yavaşoğulları – Sen Diyorsun ki

Sen diyorsun ki örneğin
Bir gemide olalım,
Hep uzaklaşalım
Biz bu yerlerden.

Sen diyorsun ki
Kimseler olmasın,
Yalnız biz olalım
O açık enginde.

Sonra diyorsun ki
Ömür boyu sıkılmam,
Senle yalnız olsam
Olmasa insanlar.

Fakat sakın unutma ki
O gemiyi yapanlar,
Ona dümen takanlar
Ve de yola koyanlar:
İnsanlar!

Seni böyle yaratan,
Sonra böyle söyleten,
Doğru budur dedirten:
İnsanlar!

Seni böyle yaratan,
Sonra böyle söyleten,
Doğru budur dedirten,
Beni sana sevdiren:
İnsanlar!
Sakın unutma bunu!