Artun'un Karalama Defteri

Bazı eserleri anlamlandırabilmek için, bir şeyleri deneyimlemiş olmak gerekir. Bunu büyüdükçe, bilhassa olgunlaşmaya başlayınca izlediğim filmlerde daha iyi anlar oldum. Bir Truffaut’u, bir Bergman’ı lise zamanı istediğiniz kadar izleyin. Sıkıcı ve boş gelir. Çünkü onları anlamdırabilmek için öncelikle bazı şeyleri okumanız, bilmeniz, izlemeniz gerekir. İtiraf edeyim, şimdiye kadar hiç Fassbinder ve Tarkovski izlememiş olmamış nedeni de budur. Bu iki ustayı çok seveceğime eminim ama onların eserlerine layık olmak istiyorum. Yavaştan zamanı geliyor onların.

Bazı şarkılar da deneyim ister. Mesela hiç sevişmemiş (seksten bahsetmiyorum) birinin ‘Show Me Heaven‘ı layığıyla dinleyebilmesi mümkün müdür? Geçen hafta sırf meraktan Erol Evgin’in Altın Düetler albümünü dinlerken böyle bir parça beni vurdu. Evgin’in Sıla’yla yorumladığı ‘Ateşle Oynama’ beni çok gafil avladı.

Şarkı ayrılıktan bir süre sonra geri gelen sevgiliye yakarışı içeriyor. Şarkıdaki kişi, ikisi arasındaki farklılıkların bilincinde; bu ilişkinin hiçbir zaman mutlu sonla bitmeyeceğini biliyor. Ama hâlâ da seviyor ve bu aşkın onun zaafı olduğunun farkında. O yüzden yalvarıyor; gelmemesini, yaklaşmamasını istiyor. Çünkü gelirse teslim olacağını, ama bir süre sonra iki tarafın da bundan zarar göreceğini biliyor. Yakarışı ise bencilliğinden değil, kendisine vereceği zarar zerre umurunda değil! Onunla birlikte olmanın dünyanın en güzel, en önemli, en keyifli şeyi olduğunu biliyor; sınırlı süre olsa da. Sonunda ayrıldığında, nasılsa bir yere saklanıp iyileştirir kendisini! Ama ya ona vereceği zarar? Bunun vereceği suçluluk duygusu? İşte bu yara hiç iyileşmiyor! En olmadık yerde yine kanıyor ve uzun süre de kabuk tutmuyor. Yıllar sonra olmadık bir anda, bir filmde, bir lokantada ya da bir şarkıda karşısına çıkıveriyor. Bu şarkı ‘Ateşle Oynama’ da olabilir, ‘Aşk Bitti‘ de…

Doğal olarak şarkıyı kimin yazdığını merak ettim. Ummadığım ama böyle bir şarkıyı yazabilecek tek kişi çıktı: Sezen Aksu! Kendisi beni yaralayan başka bir ayrılık şarkısının da yazarıdır ki -neyse ki- onu bilen çok bulunmaz: Sertab’ın ilk albümündeki ‘Oyun Bitti‘, ‘Ateşle Oynama’nın kardeşidir resmen!

Bu arada şarkının ilk (orijinal) hâli de çok güzel ama düetin tadı bir başka! Sıla’nın içli yorumu parçayı bambaşka bir yere taşıyor. İskender Paydaş’ın düzenlemesi de çok yerinde, parçaya saksafon eklemesi isabet olmuş.

Sıla & Erol Evgin – Ateşle Oynama

Sevgilim senle ben, sevgiden
Çok ayrı şeyler anlıyoruz.
Sen güce, bense aşka âşığız;
Bu yüzden anlaşamıyoruz.

İçimde koskocaman bir yer,
Sana da başkalarına da yeter.
Bu yürek aşkla ölür bin defa,
Bin defa doğar aşkla yeniden.

Gelir geçer ne sevdalar,
Değişir her şey, değişir insan.
Seneler sonra utanır herkes;
Bu boş, anlamsız küçük oyunlardan.

Ateşle oynama! Ateşle oynama!
Sonunda ellerin, dillerin yanacak!
Dilersen gel beni bir kere daha vur!
Vurduğun yerlerde güller açacak.

Sevgilim, anlamsız bu savaş.
Savaşlardan daha güçlüdür, aşk.
Bitecek kavgalar, bitecek bu hayat.
Sevgilim bizi aşk kurtaracak.