Artun'un Karalama Defteri

Şimdi facebook hesabımdan kontrol ettim. 5 Ocak gecesi yakın arkadaşım Hilal, bana yarışma katılım formunun linkini göndermiş. O gece, ben laf olsun diye doldurdum formu. Kimseye de söylemedim, tamamen “Ya tutarsa?” durumuydu. Ama bala bakın, tuttu!

Yaklaşık 1 ay sonra, 10 Şubat’ta ofisteki masamda otururken, telefon çaldı. Bir bayan, atv’den aradığını söyledi ve önümüzdeki çarşamba (15 şubat) saat 13’te beni atv Yeni Bosna Stüdyoları’na mülakata çağırdı. Bir düşündüm, Yeni Bosna ta İstanbul’un diğer ucu, gitmek için tam gün izin almak gerek filan, kim uğraşacak ya, diye. Arkadaşlara da söyledim, ” Oğlum manyak mısın? Git işte!” dediler. Neyse, şeften izin aldım o çarşamba gününe işe gelmemek için.

Bu arada bir itirafta bulunayım, ben yarışmaya katılacağım kesinleşene kadar, herhalde 6-7 yıldır yarışmayı izlemiyordum. Yeni formattan tamamen bihaberdim. Zaten bilenler bilir, evimde televizyon yok, almayı da düşünmüyorum çünkü izlemiyorum. Tivibu’ya üyeyim mesela ama yılbaşı gecesinden beri açılmamıştır, o gece de ses olsun diye açıktı.

Biz dönelim yine sürece. Çarşamba günü Acıbadem’den Yeni Bosna’ya tam 1 saatte gittim. Önce metrobüse sonra taksiye bindim. Stüdyonun yeri kabaca Atatürk Havalimanı’nın çaprazı. 12.30 gibi içeri girdim. Bir sürü insan beklemedeydi. 13 olunca bir bayan (ad konusunda berbatımdır, kusura bakmayın) bizi Müge Anlı’nın stüdyosuna götürdü. Orada yaklaşık 40 kişi 25 soruluk bir genel-kültür testi olduk. Hafif zorluydu. Ama hiç düşünmeden, tık tık doldurdum. Bilmediklerime de en uygun cevabı attım. Bu arada sorular gayet ikilemde bırakıyordu. Mesela eminim çoğu kişi Yol filminin yönetmenine Yılmaz Güney demiştir. Halbuki o sırada Güney hapisteydi. (Hoş, sinema sektörü bile filmi Güney’in sayıyor hala!)

Sınav bitince bayan sorumlu çabucak tüm kağıtları okudu ve bizi yukarıda ofis katına aldı. 2 tane kulis odasına tüm gelenleri sığdırdılar. Yanda da bir düğün programının katılımcıları hazırlanıyordu, gayet gülünecek haldeydiler. Şıkıdım şıkıdım elbiseler içinde bomboş bedenler, günümüz dünyasında düşünülmesi gereken bir olgudur bu kadın programı katılımcıları.

Sonra sırayla içeri alıp ikişer dakikadan konuştular. Sınavda 25’te 19 doğru yaptığımı öğrendim. Genel olarak doldurduğum formun üzerinden geçildi. “3 hafta içinde sizi arayacağız.” dediler ve gönderdiler.

Ama o akşam 8 civarı aradılar. Ertesi gün (16 Şubat Perşembe) 2. mülakata çağırdılar. Durum garipti. Şöyle ki ertesi gün izin alamazdım, sabah toplantıya girmem lazımdı ve zaten işlerim de vardı. Ama nasıl Şekerpınar’dan Yeni Bosna’ya gidecektim? (Arası en az 100 km vardır.) Telefonda kadın 14’te gelin deyince ık-mık ettim o yüzden. Öyle deyince, bayan “Biz sizi görmek istiyoruz!” diye ısrar etti ve 18’e çekti mülakatı. Düşündüm 3’te çıksam şirketten,  yetişirim herhalde dedim.

Sabah ofiste bir arkadaşımın öğleden sonra Beşiktaş’a gideceğini öğrendim. Sağ olsun, şef de üzerinde durmadı, istediğinde çık dedi. Mecburen arkadaşa uyunca 13 gibi çıktık şirketten. Tabii arabayla Mecidiyeköy’e bırakılınca 1.5 saatte ben vardım stüdyoya. Randevuya 3.5 saat vardı ama ben biraz duygu sömürüsü yapıp araya sıkıştım. Yine iki dakikalık bir mülakat sonucunda “3 hafta içinde haber vereceğiz.” cevabını aldım ve eve döndüm.

O akşam da yoga seansım vardı, erken gelince ben yogaya gittim. Son 2-3 aydır da yogaya giderken telefonumu evde bırakıyorum, nasılsa yoga yaparken dolapta kalıyor diye, hem de haftada 2 günden 2’şer saat olsun yanımda cep telefonu olmuyor. Güzel bir his, tavsiye ederim. Eve geldim, cevapsız aramalar var, arayım derken, telefon çaldı. “19 Şubat Pazar günü saat 10’da çekime bekliyoruz. Telefon jokerleri için yarın 17’ye kadar şu maile mesaj atın, sonra şu telefonu arayın kontrol edin. Bu arada stüdyoya çağıracaklarınızı da belirleyin, yarın arayıp soracağız.” dediler.

Haydi!!!!!!! İş gerçek oldu mu? Ciddi ciddi çıkacak mıyım ben yani? Beni bir heyecan sardı doğal olarak. Hemen jokerleri belirledim. Babam, kuzenim Arda Abi ve Nevzat Amca (kendi Bursalı ünlü bir şair ve yazardır, ben küçükken onunla sinema ve Bursa’da sanat üzerine çok konuşurduk.) Kadim dostum Engin’i de aradım, stüdyoya geleceğini söyledi.

O akşam bir de ilk defa yarışmayı izledim, internet üzerinden. Süre gelmiş, yeni joker gelmiş. Üstüne ilk 7 soru da çok gıcık geliyor, deyimler, gelenekler filan, benim alanıma pek girmez yani. Tırstım açıkçası, böyle gelirse 3. soruda patlarım dedim.

Ertesi günü istedikleri maili attım, kontrol için de aradım. İşte de yakın arkadaşlarımdan Emre geleceğini söyledi. Böylece 4 gibi aradıklarında Engin ile ikisinin adını verdim. (Aslında üçüncü de vardı da yataktan kalkamadı beyefendi, ismi lazım değil 😛 ) Ayrıca telefonda bazı kurallar söylediler: İki çift kıyafet getirilecek, çizgili veya kareli kıyafet olmayacak (kameraya uygun değilmiş), boğazlı giyilmeyecek (mikrofon için).

Böylece olay tamamlandı, cumartesi akşam bir daha arayıp beni evden alacaklarını söylediler. Eyvallah, dedim. Son teyitleri söylediler.

Diğer yazıda da yarışma gününü ve yarışmayı yazacağım. O yazı, tam 1 mart akşamı ben ekrana çıkınca yayınlanacaktır.